Zoeken.
De zaterdag begon met de gewaarwording dat de regen van vrijdagnacht ervoor gezorgd had dat het kasteel in een keer een enorme slotgracht had. Dat betekende een extra pittige klus: het festivalterrein weer begaanbaar maken voordat de poorten opengingen. Alle beschikbare Feestfabriekers schoten te hulp om water af te voeren, met stro en houtsnippers de natte plekken weer begaanbaar te maken en met vloerdelen een looppad te maken over het terrein, iedereen hielp mee, echt mooi. Het informeren naar dat vreemde gele ding aan de aanwezige hoogleraren van TU Twente was een goed idee, want dat bleek de zon te zijn. Die hadden we lang niet gezien. Maar die zon en een lekker windje droogden het terrein heel snel op en toen de eerste band begon lagen de mensen alweer op het gras te genieten, gelukkig!
De bospiano is weer terug! Het duurde wel twee dagen voordat we die gevonden hadden, maar zo’n hidden spot moet natuurlijk ook niet makkelijk te vinden zijn. Iedereen mag daarop zelf wat spelen en zo krijg je prachtige kleine concertjes, bijzonder dat er zoveel goeie muzikanten en talenten op Mañana Mañana zijn. Toen we aankwamen speelde een jongen van 12, Paix, uit zijn hoofd een schitterend stuk van Chopin (zo te horen was het: Nocturne Op. 9 nr. 2): het eerste traantje was alweer gepinkt.
Tijdens het vloerdelen sjouwen hielp het Hoofd Veiligheid ook mee en konden we de belangrijkste calamiteiten uitwisselen. Nou, dat viel mee. Op de lijst waar plek is voor honderden calamiteiten had er donderdag slechts één gestaan: een splinter was verwijderd met een pincet bij een bezoeker. Ook de overige dagen deden de Mañanabezoekers hun naam eer aan en was het voor de beveiliging net zo relaxed als voor het publiek. Klasse!
Toen liepen we de bezoeker tegen het lijf met die rok en die blote voeten die elk jaar van begin tot eind aan het dansen is. Wat een aardige, blije gast is dat. Bij aankomst op het terrein waren zijn voeten brandschoon. Het was een gezellige drukke dag met lekker weer en een goeie sfeer. Niet te druk, niet te rustig; precies goed. Deze dag bleek ook aan het eind van de dag uitverkocht.
Toen muzikaal bijtanken. Door veel te lopen probeerden we van alle acts wat te zien. Voor muziekliefhebbers is Mañana Mañana echt een Mekka. A Murder In Mississippi was genieten. Het jonge Schotse trio High Fade was ook echt een hoogtepunt; zo strak en zo goed. Björn van der Doelen in de Tipi speelde ook fantastisch. Hij had een celliste meegenomen: heel mooi. The Boogie Beasts, onze Belgische vrienden en tevens huisband waren ook weer klasse. Het nummer Mañana Mañana zong iedereen a capella schitterend mee. Erik Neimeijer op het Open Podium, Papaformigas was een giga feest, evenals Smoorverliefd Op Doe Maar. Toen we Björn van der Doelen even wilden bedanken voor zijn mooie optreden en ambassadeurschap dronken we een biertje met hem, en nog een, en nog een. En na middernacht bleek dat we vergeten waren het dagverslag te schrijven! Dat moesten we dus uitstellen tot Mañana vroeg, waarvoor onze nederige excuses. Allemaal een hele mooie zondag. De allerlaatste dag! Geniet ervan mensen.
